Hoogte en ik zijn geen vrienden. En dus liet ik elk jaar de mogelijkheid aan me voorbij gaan om tijdens de Vierdaagse van de Sint Stevenstoren (71 meter!) af te abseilen. Ergens wilde ik wel, maar ik vond het gewoon te spannend. Vooral dat eerste stapje, wanneer je over het randje heen moest klimmen… Dank je de koekoek.
Tot afgelopen zomer. Ik genoot van mijn vitaliteitsverlof en had me voorgenomen dingen te doen die ik nog nooit gedaan had. Op Vision Quest 36 uur zonder eten het Drentse bos in bijvoorbeeld, in mijn eentje naar de film en nu dus ook: abseilen vanaf de Sint Stevens.
De abseilinstructeur zat er relaxed bij. Hij straalde een en al vertrouwen uit, zekerde me (dubbel) en vertelde me wat me te doen stond.
Ik deed wat hij zei, hupste over de rand, liet het touw wat vieren en kwam langzaam achterover te hangen. Had ik hier nu zo tegenop gezien?
Daar ging ik. Bij elke stap durfde ik het touw nog verder te laten vieren en grotere sprongen te maken. Ik vloog en schreeuwde het uit: ‘Woehoe!’ Ik had het gewoon gedaan!
Begin januari voelde ik dezelfde spanning tijdens een afspraak met onze CEO Hans…
Ik voelde in mijn buik dat ik na meer dan een decennium toe was aan de wereld buiten Bovemij. En dat ik heel veel zin heb om alles wat ik geleerd heb op een andere plek of een andere manier in de praktijk te brengen.
Maar: betekende dat dan dat ik mijn toffe baan in een tof bedrijf met toffe collega’s moest opzeggen? En dat ik af moest zien van mijn maandelijkse loontje en alle andere arbeidsvoorwaarden? Ja, dat betekende het.
Ik killde het rationele stemmetje in mijn hoofd, gaf mezelf een schop onder mijn kont en sprak het uit:
‘Ik ga per 1 mei Bovemij verlaten, zonder dat ik precies weet wat ik dan nu ga doen’
‘Durven is even je evenwicht verliezen, niet durven is jezelf verliezen’ Søren Kierkegaard.
Ik klom over het randje en sprong ervan af. Vol vertrouwen in mezelf en dat het wel goed zou komen. Met veel dank aan mijn levensinstructeur Michelle die altijd relaxed op muurtjes zit…
Man, wat voelde dat als een opluchting. ‘Woehoe!’
Geen idee wat het universum voor mij in petto heeft
Geen idee dus ook hoe mijn werkende leven eruit gaat komen te zien. Misschien kom ik wel bij een ander bedrijf terecht. Misschien ga ik wel als ZZP’er aan de slag. Misschien keer ik terug in het onderwijs. Of misschien wordt het wel een combinatie van die drie. Of nog iets heel anders? Wie het weet, mag het zeggen.
Laat die toekomst maar komen!
Ik heb er zin in en vind het retespannend tegelijkertijd. Ik ben klaar voor alle nieuwe werelden die zich voor mij gaan openen. Voor alle keren dat ik met mijn hoofd tegen de muur aan ga lopen. En voor alle nieuwe mensen die ik ga ontmoeten.
Heb jij een tip voor mij?
Wat moet ik zeker wel of niet gaan doen? Wie moet zeker weten dat ik ‘vrij’ ben? En met wie moet ik zeker eens contact opnemen? Laat het me weten.
Kees van Meel
Heel veel succes Joris! Je zult later in ieder geval geen spijt hebben dat je het niet hebt geprobeerd! Maar dat het weer iets moois wordt weet ik zeker!