Het licht gaat uit en ik kijk om me heen. “Huh, zijn de stoppen doorgeslagen?” Mijn buurman kijkt me verwijtend aan. “Sssst!” Damien Rice is al bijna twee uur aan het spelen wanneer de hele zaal muisstil wordt. In de verte hoor ik hem de eerste tonen van het gevoelige Canonball uit zijn gitaar persen. “Still a little bit of your taste in my mouth.” Ik zie helemaal niets, maar hoor en voel des te beter. Een meter of dertig bij me vandaan kucht iemand zacht. Mijn buurman zucht. Damien speelt. En ik geniet. “Stones taught me to fly.” Ik heb werkelijk geen idee wat de beste man ermee bedoelt, maar ik begrijp ‘m wel. Beter nog, ik voel ‘m. De melancholie sluipt de donkere zaal in. Kippenvel. Mijn lief kruipt tegen me aan en kirt. Gelukkig. Het echte leven is een stuk mooier dan Damien doet voorkomen.

Geplaatst in Univers ter ere van het tienjarig bestaan van 013.
Recensie 3voor12