Groupies? Ik heb ze nooit begrepen. Waarom ga je urenlang in de kou staan om slechts een glimp van Britney Spears op te vangen? Hoe kun je huilen om de dood van Michael Jackson als je de beste man nooit gekend hebt? En waarom ga je in hemelsnaam 20 keer per jaar naar een concert van dezelfde band toe?
Maar nu mijn gedachten de laatste dagen regelmatig naar hem afdwalen, ik me verdrietig voel omdat hij ongeneeslijk ziek is en ik alleen nog maar zijn muziek draai, kom ik tot de conclusie dat ik zelf ook een groupie ben. Van Maarten van Roozendaal…
Mijn eerste keer
Ik herinner me mijn eerste avond met Van Roozendaal nog goed. Het was in het kleine Posttheater in Arnhem, nu een jaar of 7 geleden. Samen met zijn makkers Egon Kracht en Marcel de Groot, speelde hij er het programma Barmhart. We zaten op rij 1, precies in het midden. Van Roozendaal zat achter zijn piano. Hij was mager, lang en hij had een mooi pak aan. De losse nummers waren fantastisch; samen vormden ze een uitgekiend geheel.
Deze man had het begrepen. Zonder moraliserend te zijn, legde hij perfect uit hoe de wereld in elkaar stak. Want: ‘Benoemen en veroordelen doe ik steeds minder, omdat ik erachter kom dat ik zo weinig weet’, zei hij in een prachtig interview in Vrij Nederland. Ik heb de hele avond zitten knikken. Die avond werd Van Roozendaal mijn Messias (alhoewel hij daar zelf niet zoveel mee had…).
Bij een van zijn laatste nummers nam hij die avond staand plaats achter de microfoon; hij stond een meter van ons vandaan. Hij bracht het lied ‘Mooi’ ten gehore, over het wonder van een nieuwe lente. Met passie, overtuiging en met consumptie: het speeksel vloog in het rond. Ik was doorweekt, maar het kon me niets schelen. Wat was het mooi. Om te janken zo mooi… Zonder dat ik ooit met de beste man gesproken heb, voelde Van Roozendaal direct als mijn grote, wijze vrind.
Ik worstelde. Aan de ene kant wilde ik Maarten voor mezelf houden. Hoe minder mensen van zijn bestaan zouden afweten, hoe kleiner de zalen waarin hij zou spelen, hoe meer hij speciaal voor mij zou spelen. Aan de andere kant: de hele wereld moest deze man kennen. En vooral: erkennen. Hoe kon het dat het overgrote merendeel van Nederland nog nooit van Maarten van Roozendaal gehoord had?
Ik zette me over mijn egoïsme heen en vertelde mijn vrienden, kennissen en familie dat ze ab-so-luut naar een show van Maarten van Roozendaal moesten gaan. Ik kocht zijn cd’s voor vrienden, ripte liedjes van zijn dvd en zette ze online (sorry…) en stuurde regelmatig dit filmpje naar mensen door die iets liefs voor me hadden gedaan.
Voor mensen die mijn tips niet hebben opgevolgd is het nu te laat. Het leven heeft – om met zijn eigen woorden te spreken – namelijk een smerig geintje met Van Roozendaal uitgehaald. Want: ‘Net als je het leven doorhebt, ga je dood.’ Er is longkanker bij hem geconstateerd. Van Roozendaal heeft zijn shows geannuleerd en zal niet meer optreden.
Mijn laatste keer
Vol weemoed denk ik terug aan de laatste keer dat we hem zagen optreden, eind november in Roepaen in Ottersum. Zoals altijd zittend op de eerste rij om alles zo goed mogelijk mee te kunnen maken. Hij begon zijn show De Gemene Deler met het opdreunen van een hele hoop gemiddelden: ‘Je poetst je tanden in 42 seconden, je haar groeit zo’n 15 centimeter per jaar en je staat 6000 euro in het rood.’ Op de site van het CBS lees ik later dat de gemiddelde Nederlandse man in 2011 74,2 jaar oud wordt. Een leeftijd die Maarten niet zal halen. Niet dat dat hem verwondert: hij had online al berekend dat hij met zijn levensstijl 58 zou worden…
‘Als je geen Maarten van Roozendaal bent, dan heb je echt een prachtig leven’, zo zei hij ooit in een van zijn shows. Een zin die nu wel heel erg bewaarheid wordt… Ik sta op en zet nummertje 12 van ‘Het Wilde Westen‘ knalhard:
‘Dan zal dit wel ons afscheid zijn. Dan is het nu dus echt voorbij…’
Snuss
Mooi! De aanleiding niet helaas, je stuk wel…
Hans
Damn goed! Maarten is een held, zag hem voor de eerste keer in de good old Mayboom, volgens mij zelfs samen met Dion?!
Zijn liedjes (mag je dat zo noemen, want het is meer dan dat?) blijven voortleven…
Joris
Dank, Snuss en Hans!
Kees
Net niet te met een goede kijk op de wereld. Ik voel met je mee, Joris!
Kaigoei stuk!
sonja
Oh shit wat een herkenning in jouw verhaal.
Ik ben sinds 1999 verslaafd aan van Roozendaal.
Iets dat ik nooit eerder zo heb ervaren.
Dat vrijwel niemand in mijn omgeving hem kent of kende blijft voor mij iets onvoorstelbaars.
Net als jij: elke voorstelling op de eerste rij om maar niks te missen.
Wat een levenservaring. Wat een talent om de ander daarmee diep in het hart te raken en te voeden.
De uitstraling van die man, die prachtige kop, de rauwe, weergaloze stem, het onvoorstelbaar knappe pianospel.
Is dat nu voorbij? Hoe moet dat nou?
En al die liederen die er nog zouden gaan komen?
Hoe moet het nou zonder Maarten?
Ik snap er helemaal niks meer van.
Maarten, is uniek en eenmalig op deze bol.
Een van zijn mooiste teksten tekenen deze man, die ik zo innig liefheb:
in net zo’n troosteloze tent
en aan eenzelfde toog gezeten
’t zou ’n wonder mogen heten
dat je er uberhaupt nog bent
een even norse kastelein
vult onwelwillend onze glazen
en het lijkt niemand te verbazen
dat wij nog steeds in leven zijn
bij trage winteravondval
draait men de schaarse lampen lager
de ramen zijn met damp beslagen
de aarde vaart door het heelal
dit
kwam er dus van ons terecht
na al die hunkerende jaren
ik zie je praten en gebaren
maar hoor geen woord van wat je zegt
wij hebben al zo lang niets meer
over de wereld te vertellen
wij zijn voorbij
de spiegels stellen zich reeds
tegen ons beeld
teweer
Marieke
Mooi stuk. Herken er ook veel in. Maarten is naar mijn idee altijd met muziek bezig geweest. Had altijd een scherpe tong.
Mijn held,
Ellen
Mooi geschreven Joris. Detmar en ik zouden in januari naar hem toe, maar de voorstelling werd geannuleerd. Nu weten we waarom.
Sharon
Sterkte Joris.
groet,
van een Maarten van Roozendaal groupie die elke dag naar zijn muziek luistert in de hoop dat het zal helpen dat het niet zo is.
Ki Ki
Al jaren
levend op een Skippybal
stuiterend door het Heelal
Neem ik alles van je mee
mijn gehele leven lang
Met mijn beide armen openwijd
Mooi…zo mooi…!
Dank voor alles
Ki Ki
Mooie Groet
Schoonheid bezingen
Intens waardevol
Bernadette
Te mooi voor woorden, zo triest te moeten verliezen, wat een vreselijk naar vooruitzicht, geen volzinnen meer te mogen toevoegen aan zijn verzameling die mijn geest vult.
Fan sinds jaar en dag
Sprakeloos….
Peter
Mooi verhaal Joris. Ook ik heb hem voor het eerst in het Posttheater gezien. Maarten staat op eenzame hoogte….
Ik wil een mooie paarse jurk aantrekken, op me knieën naar de top van Croagh Patrick gaan, een baard laten taan, en knielen naar het oosten of wat dan ook, als hij alsnog te redden is…