Afgelopen vrijdag was ik dagvoorzitter bij het Jaarcongres van de WAA: de Werkgroep Artsen Advocaten. Het thema van de dag: ‘Werk je een ongeluk’, over arbeidsgerelateerde schade.
Het ochtendprogramma verliep soepel. We hadden goede sprekers gehad, de vibe zat er lekker in en we lagen mooi op schema.
De lunchpauze zat erop. De 160 aanwezigen waren al wel terug in de zaal, maar het was nog lekker onrustig. Mensen waren nog heerlijk met elkaar aan het keuvelen.
Ik probeerde de aandacht te krijgen, maar mijn headset bleek het nog niet te doen.
Ik rende de trappen van het zaaltje in de Jaarbeurs op, richting de geluidstechnicus. Die fikste het probleem in 4 seconden.
Ik vloog weer naar beneden. Klaar om weer te beginnen. Let’s go!
Nog 4 treden.
Nog 3.
Nog 2.
Nog 1.
En daar ging ik…
De laatste tree bleek geen tree te zijn, maar alleen een vloerbedekkinkje.
Ik zakte door mijn knie en ging zo snel dat ik me niet meer op kon vangen. Het gevolg: ik gleed – in mijn nette pak – op mijn knieën het podium op. Alsof ik net de winnende goal in de Champions League Finale had gemaakt.
De zaal schrok en riep ‘Aaaaahhhhhh’.
Ik lachte, perste er een grap uit over ‘arbeidsgerelateerde schade’ en had direct de aandacht. Klaar om door te gaan met het middagprogramma. Als ik het van tevoren bedacht had, was het geniaal geweest…
Ik denk dat ik er vroeger van gebaald had als dit me gebeurd was. Maar ik kom er steeds meer achter dat ouder worden helemaal zo gek nog niet is (aldus de man die komende week de 45 aantikt…).
Leve ervaring. En leve op je bek gaan!
