Vandaag is mijn eerste werkdag na mijn mini-pensioen/vitaliteitsverlof. Twee maanden lang genoot ik van het gevoel (op werkgebied) helemaal niets te moeten. Man, wat was dat lekker!
Om aan het begin van mijn verlof direct goed los te komen van mijn werk én om eens goed na te denken over waar ik nu eigen (voor) sta, ging ik begin juli op Vision Quest: ‘een diepgaand en intens overgangsritueel in de wildernis’.
Weg van alle afleidingen, zonder eten, met alleen mijzelf en mijn gedachten. Of zoals begeleider Bart Wiegers schrijver John Muir quootte: ‘ And into the woods I go. To lose my mind and find my soul.’
Daar zit ik dan, midden in een bos in Drenthe…
Onder een half omgevallen boom heb ik mijn tarp gespannen. Daaronder een grondzeil, een matje en een slaapzak. Zie hier mijn kampementje voor de komende 36 uur: Het Baken.
Voor vertrek laat Bart me kennismaken met het medicijnwiel, een model uit sjamanistische culturen op basis van de vier windrichtingen. En alhoewel het mij af en toe spiritueel wel boven de pet gaat, biedt dat medicijnwiel me wel handvatten. Wat ik eruit haal, is dat er steeds vier perspectieven zijn van waaruit je naar dingen kunt kijken:
- Het Zuiden bruist: daar wordt gespeeld en daar ga je los.
- In het Westen komt het gevoel erbij.
- Het Noorden is de plek van de ratio en de veiligheid.
- En in het Oosten is er plek voor nieuwe ideeën en inspiratie die je nodig hebt om weer door te kunnen naar het Zuiden om te spelen.
En zo is de cirkel rond.
Zittend op mijn boomstam sla ik mijn notitieboekje open. Allerlei vragen en gedachten spoken door mijn hoofd.
Wat doe ik hier ook alweer? Vooraf heb ik wat vragen opgeschreven waar ik al tijden mee aan de slag wil. Maar thuis is er altijd een reden om daar niet te lang bij stil te staan. Ik moet het trapgat nog schilderen, dat boek nog lezen, even hardlopen. Hier en nu kan ik niet ontsnappen. Ik zit in een bos en ik kan nergens heen.
Hoe laat zou het zijn? Het doet er niet toe – ik weet dat ik pas na twee nachten terug mag keren. Maar keer op keer popt die vraag op…
Heb ik al honger? Nee, eigenlijk niet. Ik voel me prima. Wel word ik doordat ik niets eet telkens wel wat lichter in mijn hoofd. En mijn lichaam gaat meer en meer in de slaapstand. Ik vertraag. En dat is precies de bedoeling.
Hoe langer ik in het bos zit, hoe meer er op papier komt
Tot de eerste paar zinnen was ik eerder thuis al wel gekomen. Maar nu ik hier uren achter elkaar zit, kom ik tot woordcombinaties waar ik vooraf niet op had durven hopen.
Mijn vuur begint op te laaien. Ik schrijf mijn persoonlijke missie, maak plannen om meer als zelfstandige te gaan doen en schrijf spontaan een liefdesbrief aan mijn vrouw. Die moest er blijkbaar uit…
Net wakker zag ik de zon in het oosten opkomen; nu zie ‘m nu steeds meer westwaarts gaan. Soms staat er een boom in de weg, waardoor ik met ‘m mee moet bewegen. Hoe laat zou het zijn? Ik kijk omhoog en gok dat het pas (?) een uur of 14.30 uur is. (’Gast, leef eens in het nu!’). Sodeju, wat duurt deze dag lang. Hallo, confrontatie met mijn ongeduld… Heel langzaam treedt de schemering in en wordt het avond.
Na 36 uur in het bos, waggel ik de volgende ochtend terug naar het huis van Bart. Mijn maag is leeg, mijn hoofd licht en mijn notitieboekje ramvol. Man, wat heb ik zin om te spelen!
In de 8 weken die volgen, volg ik alle tips op van de mensen die reageerden op mijn eerdere blogje op Linkedin.
Ik ga in mijn eentje naar de film, bezoek mijn oma van 101 en ik neem de tijd voor lekkere bakjes koffie met lieve mensen. Ik klus een heel klein beetje, ik sport lekker veel, ga met mijn gezin met de trein naar Slovenië. En ik doe niets. Ik doe heel veel niets. En dat gaat me wonderbaarlijk goed af.
En dan is het opeens de eerste maandag van september en zit mijn mini-pensioen erop. In mijn eerste afspraak van de dag praat Micky Gubbels – de allerbeste vervangster ooit – me bij over wat er tijdens mijn verlof allemaal gebeurd is. En ik open mijn mailbox: ‘U heeft 329 ongelezen berichten’. Ik sorteer op onderwerp en archiveer tientallen mailtjes per minuut. Het is tijd om te spelen!
