1) Dat ik niet direct weer ergens in loondienst zou gaan
2) Dat ik tegen alle mensen die een koffie met mij wilden drinken ‘ja’ zou zeggen.
☕En dus kon het grote koffiedrinkfestijn beginnen ☕
Ik dronk kopjes koffie met oud-werkgevers en oud-collega’s. Met oud-klasgenoten. Met jongens uit mijn voetbalteam. Met een jongen tegen wie ik ooit gevoetbald had. Met mensen die een vacature te vervullen hadden. Én met mensen die ik nog in het geheel niet kende.
En van iedereen stak ik wel wat op.
Ik leerde welke fouten ik volgens hen zeker niet moest maken. Ik leerde hoe zij zelf hun pad aan het bewandelen waren. En ik leerde vooral dat iedereen het op zijn eigen manier doet. Superwaardevol.
En toen dronk ik een kopje koffie met Saskia Wools, de voorzitter van de Raad van Bestuur van Cito. Ze zocht een communicatiemanager. Of ik eens wilde komen praten…
En dat deed ik. Want ik zou met iedereen die dat wilde kopjes koffie gaan drinken. ☕
Ik leerde Cito kennen.
In 1968 opgericht als het Centraal Instituut voor Toetsontwikkeling om bij te dragen aan kansengelijkheid.
Ik leerde de medewerkers van Cito kennen.
Stuk voor stuk passievolle mensen vol expertise die gaan voor het goede.
En ik leerde over het vergrootglas waar Cito onder ligt.
Iedereen vindt wat van toetsen en dus vindt iedereen wat van Cito.
Cito wil zich nadrukkelijker uitspreken over haar visie op toetsen en examens. En is nu op zoek naar een eerlijk, aansprekend en ambitieus verhaal. Of ik daar wellicht iets in kon betekenen?
Ik kon niet anders dan ‘ja’ zeggen.
Sinds enkele weken ben ik al zo’n 12 uur per week aan de slag met het positioneringsvraagstuk. En na de zomer worden dat er 24 (zodat ik daarnaast ook nog tijd heb om met andere toffe klussen aan de slag te gaan).
Enorm veel zin om te bouwen aan het verhaal van Cito.
